شیعیگری

نام کتاب: شیعیگری 

نویسنده: احمد کسروی 

ناشر: انتشارات آزاده (آلمان) 

چاپ: اردیبهشت۱۳۷۷-آپریل۱۹۹۸ 

قسمتی از کتاب: 

اگر مثلی خواهیم باید گفت:داستان اینان داستان آن مردی است که چشمش نادرست باشد که پیرامون خود و زیر پایش را نبیند ولی در یک فرسخی دهی را تواند دید و به کارهای آنجا تماشا تواند کرد.پیداست که چنین مردی با آن چشم شگفتی زندگی نتواند کرد.زیرا چون پیرامون خود را نمی بیند به هنگامیکه در یک فرسخی به تماشای آن ده سرگرم است ناگهان لغزیده از پا خواهد افتاد و یا به چاهی فرو خواهد رفت.این بدبختیها که امروز گریبانگیر شرقیان می باشد و آنان را به زیر دستی غربیان کشانیده نتیجه همین نادانی و ماننده های آنهاست.میدانم خواهند گفت:در زمان صفویان که ایرانیان همگی در کیش شیعی می بودند پس چگونه به آن جنگهای بزرگ برخاستند و کشور نگه داشتند؟٬میگویم در زمان صفویان شیعیان شیفته............... 

نظر من درباره ی این کتاب: 

متن مشتمل بر۱۵۱صفحه می باشد.در این کتاب نویسنده سعی کرده با اتکا به تحقیقات و مطالعات شخصی خودش که البته مرجع هیچکدام را در طول کتاب به درستی مشخص نکرده است لب به انتقاد بگشاید و در نهایت قضاوت را بر عهده ی خوانندگان گذاشته!!!ممکن است در وحله ی اول این کتاب به مذاق بسیاری خوش بیاید اما از نظر من وقتی یک نویسنده تحقیقات خود و تجربیات خویش را بدون ذکر منبع ذکر میکند نباید در قضاوت تعجیل کرد...چرا که اگر این شخص نسبت به باورهای دیگران در زمینه ی انتقاد قلمفرسایی میکند خود نیز باید بسیار ذکاوت به خرج داده و تمام تحقیقات خود را با ذکر منبع بیان نماید زیرا یک خواننده اگر بنا باشد به صرف این موضوع که از طرفداران نویسنده می باشد و حرفهای او را چشم بسته بپذیرد این نشان از کوته فکری خواننده هم می تواند باشد.احمد کسروی شاید از نگاه خیلی افراد قلم خوبی داشته باشد اما به نظر من وقتی یک نویسنده در طول نوشتن مطالب انتقاد آمیز خویش لب به اهانت می گشاید نشان از ضعف وی داشته و مسلما در حین نویسندگی عصبانیت بر وی چیره شده و به جای باز کردن و ارائه ی مدارک معتبر لب به توهین باز میکند و این یعنی کم آوردن یک نویسنده...شخصا این کتاب را مطالعه کردم و در طول زمانی که برای آن صرف نمودم برخی مطالبش را پسندیم ولی بسیاری از موضوعات آن برایم به دلیل نبودن ذکر منبع قابل باور نبوده و اغراق آمیز و از روی عداوتی بی حد جلوه کرد!